Krwista przepowiednia.

To jaki obraz namaluję, jest bardzo zależne od emocji, od stanu ducha. Poszarpany duch, maluje krwawo. Pełen odwagi i uporu, maluje ogniście. Emocje są moimi esencjami, a jest ich wiele. Obrazy mówią, naśladują życie, łapią efemeryczne fragmenty zdarzeń.

Obraz w stylu po jaki nigdy wcześniej nie sięgałam. Zachody słońca jesienią bywają niezwykłe. Eksplodują czerwienią jakby ogniste. Rodzą zdumiewającą fantazję. Płonący zachód słońca nad miastem tonącym w czerwonej mgle. Jednolitość, ledwie zaznaczone kłębowiska wilgotnych oparów znad wody, a przerzucony nad nią most znika w czerwonej gęstwinie.

   Ile oczu tyle myśli. Ile myśli, tyle interpretacji. Zmierzch świata.

Świat kiedyś zakończy swe istnienie, pochłonięty przez ogień, więc może to nie zachód w wieczornej mgle, a nasz koniec? Apokaliptyczne myśli ostatnio dosyć często pobudzają moją wyobraźnię.

"I uczynię cuda w górze na niebie, I znaki na dole na ziemi, Krew i ogień, i kłęby dymu." 

– Dzieje Apostolskie 2:19

"I zatrąbił pierwszy. I powstał grad i ogień przemieszane z krwią, i zostały rzucone na ziemię;" 

– Obj. 8:7

Wszystko będzie miało swój kres. Wszystko zostało przepowiedziane i zapisane, a wiele z tego już się spełniło.
Jowialni ludzie ukoronowani w nagrodę za posłuszeństwo, kroczą swobodnie ulicami wypatrując znaków na niebie i ziemi.
Z nadzieją, że nim to się rozpocznie, zostaną zabrani tam, gdzie nic im nie zagrozi.

Miasto niegodziwe, kulturowe, zepsute, piękne, historyczne, zagadkowe, mordercze. Zniknie.

Rozkwitł kwiat w połowie czasów. Jego zapach powoli ginie, płatki już opadają. Gdy zwiędnie całkiem, skłoni swój kielich pomarszczony do ziemi. Ziemi płonącej.

format: 40x30
akryl
status: bezpański